“Het gaat goed met je, hè?” Hij keek me vriendelijk aan. “Volgens mij heb je het wel verwerkt.” Hij aarzelde kort. “Ik bedoel: een plekje gegeven. Of hoe zeg je dat? Het is natuurlijk ook al best lang geleden. Je moet toch verder.”
Hij bedoelde het goed. Oh, wat bedoelde hij het goed. Dus ik vond het niet erg. Maar als ik íets heb geleerd de afgelopen jaren, dan is het wel dat het ‘een plekje geven’, ‘verwerken’, ‘loslaten’ of, daar komt ‘ie: ‘jezelf eroverheen zetten’ (🆘🚨😵💫) de lading niet dekt. Sterker nog: het klopt niet eens.
Je leert leven met het gemis, met het verdriet. Je werkt eraan. Heel hard. Met je hele hebben en houwen. Maar degene die is overleden, blijft altijd een deel van je leven. De liefde blijft, alleen de relatie wordt anders. ❤️
Vlinderkusje schreef er een prachtig gedichtje over: ‘Verweven’.
