“Ongelooflijk hoe jij van onze brij aan informatie zo’n mooi verhaal hebt kunnen maken.”
Ze keek me glimlachend aan. Haar ogen waren vochtig. Een aantal dagen eerder overleed haar moeder. Ik was gevraagd de afscheidsceremonie te maken en te leiden en om, als onderdeel daarvan, het levensverhaal van haar moeder te schrijven.
Twee dagen na het overlijden had ik daarom, samen met haar en een aantal van haar familieleden, rond de keukentafel gezeten. De familie deelde allerlei dingen met me over hun vrouw, moeder en oma. Feiten over haar leven, maar ook grappige anekdotes en bijzondere verhalen die zo duidelijk maakten wat zij voor hen betekende.
Ik schreef en luisterde. En schreef nog meer. Af en toe stelde ik een vraag of bracht ik de familie weer even terug naar de lijn van het gesprek. Met een notitieblok dat een stuk voller was dan toen ik kwam, ging ik naar huis.
Daar aangekomen zoomde ik, figuurlijk, uit. Even terug naar het grote geheel na alle details die me waren verteld. Mindmappen. Associëren. En toen: schrijven.
Over die lieve, dappere vrouw die meteen al zo gemist werd. Met in het verhaal een symboliek verweven die zij allemaal in haar herkennen. En een boodschap die ze met zich mee de toekomst in kunnen nemen.
Toen ik het verhaal tijdens de afscheidsceremonie voordroeg, zag ik familie en vrienden knikken van herkenning. Ik zag een lach, ik zag een traan. Fijn als de woorden passen bij hoe mensen iemand gekend hebben.
Ik schreef en ik vertelde. Maar ik deed het niet alleen. Want dit persoonlijke verhaal ontstond aan de keukentafel. Bij haar familie. En bij hun waardevolle, liefdevolle ‘brij aan informatie’. ❤️