“Ik vind het best heel eng. Ik weet niet of ik het wel kan.”
Ze keek me aan vanaf de andere kant van de tafel. Een aantal dagen eerder was haar oma overleden. Ze had, net als haar zus, een tekst geschreven die ze voor wilde dragen tijdens de afscheidsceremonie. Prachtige woorden speciaal voor oma. Woorden die het verdienden om door iedereen gehoord te worden.
Maar zou dat wel lukken? Als iedereen naar je kijkt? Als je misschien wel emotioneel wordt bij het uitspreken ervan? Dat dat heel spannend kan voelen, begreep ik maar al te goed.
De zussen stuurden me hun teksten. Ik printte ze in een wat groter lettertype zodat de letters door eventuele tranen heen ook nog te zien waren. Ook regelde ik glaasjes water. Voorafgaand aan de ceremonie liet ik hen zien waar ze zouden staan en liet ik hen voelen hoe het was om door de microfoon te praten. Ik benadrukte dat ze alle tijd mochten nemen. Dat het niet erg was als er tranen zouden komen. En dat ik alle vertrouwen in hen had.
We spraken af dat ik tijdens de afscheidsceremonie vlakbij haar en haar zus zou staan. Een stukje bij hen vandaan, want het was hun moment, maar dichtbij genoeg om te helpen als dat nodig was. Ze konden altijd op me terugvallen.
Het bleek niet nodig. Ze deden het allebei geweldig, deze meiden. 🙌🏼 Na afloop gaven ze aan blij te zijn dat ze, ondanks de spanning, tóch aan iedereen verteld hadden wat hun oma voor hen betekent.
Ik was hartstikke trots. En oma? Die vast het allermeest. Dat weet ik zeker. ❤️✨