Ieder jaar brengt ‘ie me weer terug naar het voorjaar van 2018: de magnoliaboom. 🌸
Mijn man was een klein jaar eerder overleden. Het jaar was donker en dof geweest. Toen de dagen aan het einde van de winter stukje bij beetje weer lichter en langer werden, werd het langzaam ook wat lichter in mij. Alsof er iets in me ontwaakte wat ik al lange tijd niet meer gevoeld had.
Ik wandelde veel toen (wat dat betreft is er niets veranderd 😉) en iedere dag liep ik langs een grote magnoliaboom. Aan de kale takken zag ik knoppen verschijnen die groter en groter werden. Tot het moment dat ze opengingen en de boom veranderde in een prachtige, lichtroze zee van bloemen. 🌸
De magnoliaboom werd voor mij hét symbool van de ontluikende lente. Van het licht. Ieder jaar vind ik het weer heerlijk als het voorjaar zich steeds een beetje meer laat zien. En ieder jaar kijk ik uit naar de roze bloemenpracht van de boom. Maar dat specifieke jaar was het extra bijzonder.
Is het voor jou donker, om wat voor reden dan ook? Dan wens ik je toe dat je het licht van buiten óók een beetje binnenin je voelt. Telkens wat meer.
Fijn dat ‘ie er weer is, die lente. 🩷