“Marjolein, hoe deed je dit? Deze hele situatie is zó verdrietig en toch liet je ons nog even lachen.”
Na de afscheidsceremonie sprak ik de familie voordat ze de condoleanceruimte in zouden gaan waar de genodigden op hen wachtten. Even kort hun eerste reactie horen. Later zou ik ze nog uitgebreider spreken.
En inderdaad: tijdens de ceremonie zag ik tranen, maar werd er ook gelachen.
Ik houd er zo van als dat kan: een kleine glimlach bij een mooie herinnering, grinniken om een kenmerkende uitspraak of gewoon voluit lachen om een grappige situatie van ooit. Het geeft lucht. Ontspant een beetje. Lachen door de tranen heen of tussen de tranen door. 🥲
Hoe ik dat doe? Mijn antwoord aan de familie was: “Samen met jullie.”
Want dat is hoe het ontstaat. Samen. Ik luister. Moedig een familie aan anekdotes te delen. Vraag door naar typerende uitspraken of herkenbare situaties. Ben alert op kleine dingen die tussen neus en lippen door verteld worden. Want soms is iets kleins van grote waarde.
Lachen door de tranen heen: het moet niet, het mag wel. En als het ontstaat, ontstaat het altijd samen. 🤍