Soms…moet je dingen gewoon DOEN. Omdat het goed voelt. Omdat het bij je past. Omdat je er energie van krijgt. Omdat je je hart wilt volgen. En, in dit geval, omdat ik geloof dat ik er anderen mee kan helpen.
In het voorjaar van dit jaar ben ik gestart met de opleiding voor ritueelbegeleider. Ehh…voor wat?! 🤯 Ik hoor het je denken. 😎 Voor ritueelbegeleider. Even kort door de bocht: ik leer niet-religieuze afscheidsceremonies vorm en inhoud te geven.
Uit eigen ervaring weet ik hoe waardevol een persoonlijk en betekenisvol afscheid is. Een afscheid waarbij, in mijn geval, je overleden liefde het middelpunt vormt, herkend en gekend wordt. Tegelijk een afscheid waarbij je zelf, als naaste/nabestaande/voortbestaande – you name it, de ruimte hebt het afscheid vorm te geven op een manier die bij jou past en die je helpt je leven na het afscheid verder te leven.
Het afscheid is geen eindpunt, maar een nieuw vertrekpunt. Een passend afscheid geeft je troost en kracht om door te gaan.
Aan zo’n afscheid draag ik graag bij. ❤️
Een nieuwe weg. Blik vooruit, met stevige pas en met een beetje durf. 👊🏼
Kan toch geen toeval zijn dat ik onderstaand gedichtje van Papierpleziertjes pas tegenkwam?
