PATS. De vaas vliegt uit je handen en ketst kapot. De vloer is bedekt met scherven. Grote stukken en piepkleine splintertjes. Je baalt als een stekker. Het was je lievelingsvaas. Die wordt natuurlijk nooit meer zo mooi als ‘ie was. 😣
Wanneer iemand waar je veel van houdt overlijdt, kun je je net zo voelen als die vaas. Uiteengespat in tientallen, honderden stukjes. 💔 Je denkt: het wordt nooit meer zoals het was. Ík word nooit meer zoals ik was.
Een uitstapje. ✈️🌏
In Japan kennen ze de kunst van kintsugi: lijmen met goud. Gebroken voorwerpen worden niet weggegooid, maar op zo’n manier hersteld dat de breuklijnen duidelijk in het oog springen. Het voorwerp wordt weer heel en, ondanks de breuken, zelfs mooier dan eerst. Kintsugi is niet alleen een kunstvorm, maar staat ook symbool voor genezing en veerkracht. Ik vind het prachtige symboliek.
Want nee, het wordt niet meer zoals het was. En nee, jíj wordt waarschijnlijk ook niet meer precies zoals je was. Maar misschien kun je ooit wel zeggen: ik ben weer heel. Anders dan eerst, want je littekens zijn voelbaar en gaan nooit weg. Maar de breuken zijn zorgvuldig aan elkaar gelijmd. Ze mogen er zijn, ze mogen gezien worden. Want ze maken je tot wie je nu bent. Ze zijn het bewijs van wat je hebt doorstaan en overwonnen. Van je veerkracht. Ze maken je mooier, net zoals de breuklijnen van de kintsugi-kunst.
Schitterend en fonkelend. Onder een dun laagje goud. ✨