😖 “Ik ben woedend op m’n man. Waarom heeft hij me achterlaten??”
😓 “Was die stomme collega maar doodgegaan in plaats van mijn moeder.”
😔 “Ik ben jaloers op vriendinnen met een compleet gezin. Dat wil ik ook.”
😠 “Ik kan er niet tegen als mensen zich drukmaken om onzinnige sh*tdingen. Dan wil ik het uitschreeuwen. ‘STEL JE NIET AAN!! MIJN VADER IS DOOD!'”
Bovenstaande uitspraken zijn niet van mij, al heb ik de afgelopen jaren zeker gedachtes gehad van dezelfde strekking. 💁🏼♀️ Het zijn quotes, vrij vertaald, die rouwenden anoniem hebben achtergelaten op het platform van @goodmourningpodcast. Sal en Im, twee jonge vrouwen, startten de podcast na het overlijden van hun moeders. “Op een bepaald moment in het leven krijgt iedereen te maken met verlies en rouw. Toch vinden mensen het vaak ongemakkelijk om erover te praten. Het wordt tijd dat daar verandering in komt.”
Anoniem je gevoelens en gedachtes delen omdat je ze aan je omgeving niet durft, kunt of wilt toevertrouwen. Wat fijn dat dat kan. Dan ben je het immers tóch lekker kwijt. Daarnaast laat het zien hoe iedereen rouw op een eigen manier ervaart, hoe rauw rouw kan zijn en hoe eigenlijk niks in rouw gek is.
Laat dat laatste even op je inwerken. 💭
Niks in rouw is gek. Helemaal niks. Niks!
Oók de dingen niet die in eerste instantie misschien vreemd of ongepast lijken. Ze horen erbij. Je mag ze voelen, je mag ze denken én je mag ze uitspreken. Al is dat laatste soms heel moeilijk.
Ik vind het initiatief van Sal en Im fantastisch. Maar ik hoop ook dat gevoelens en gedachten rondom rouw ooit wat normaler worden. Allemaal. Zodat je ze niet alleen anoniem kunt uiten, maar ook met de mensen om je heen. En dat begint met bewustwording.
Want laat ik het vooral nog eens herhalen: níks in rouw is gek. Punt.