“Jij wordt toch begraafster, mama?”
Ze hield haar hoofd schuin en keek me vragend aan.
Ik glimlachte. “Begraafster?”
“Ja!”, antwoordde ze overtuigd. “Jij gaat toch praten op begrafenissen? Dan word je toch begraafster?”
Ha! Best goed gevonden. En toegegeven: ‘ritueelbegeleider’ is ook niet echt een lekker woord voor een kind van zes. Misschien ook wel niet voor een volwassene, trouwens. 🤔
Toen ik het woord ‘ceremoniemaker’ las, sprak het me dan ook direct aan. Want dat is wat ik doe: ceremonies maken. Uitvaartceremonies. Afscheidsceremonies.
Van a tot z. Met een thema, bepaalde symboliek en, misschien wel het belangrijkste, met een boodschap.
Want een afscheidsceremonie staat in het teken van afscheid nemen van de persoon die overleed. Stilstaan bij zijn of haar leven en bij dat wat hij of zij betekend heeft. Maar voor de nabestaanden is een afscheid óók een nieuw vertrekpunt. Een moment om iets van de overledene mee te nemen de toekomst in. Wat dat precies is, is zelf vaak lastig te definiëren tijdens de emotionele en hectische dagen na een overlijden.
En daarom ben ik er. Om daarmee te helpen.
Want ik geloof dat een passend en persoonlijk afscheid troost en kracht geeft voor het leven ná een verlies. En aan zo’n afscheid draag ik graag bij.
Oh, en hier thuis? Daar ben ik inmiddels geen begraafster meer, maar ‘vertelster op begrafenissen’. We komen er wel. 😉