“Ahhhh. Moet je kijken hoe klein we hier nog waren, mam.” Ze kijkt vertederd naar een bladzijde in haar vriendenboekje. “En blauw is haar lievelingskleur, net als de mijne!”
Twee jaar geleden ging het boekje de hele klas door. Nu heeft ze ‘m weer tevoorschijn gehaald. Ze vindt het heerlijk om erin te bladeren en te lachen om de grappige schrijfsels en de foto’s van klasgenootjes die inmiddels alweer een stukje groter zijn gegroeid.
Een mooi moment om mijn eigen vriendenboekje van vroeger weer eens uit het stof te halen. Een lekker retro exemplaar met dito foto. 
Ik hield niet van vies eten en opruimen, zo lees ik (begrijp ik best), de beste popgroep vond ik BZN (ik weet niet precies waar dat misging 
) en m’n toenmalige hobby blokfluiten heb ik, gelukkig voor de buren, al even niet meer beoefend.
M’n toekomstplannen lees ik met een grote glimlach.
‘Wat ik later worden wil: schrijfster en kleuterjuf’
Helemaal niet gek! Ik zat in de goede richting. Al is de invulling net iets anders geworden dan ik als kind voor ogen had.
Want schrijven doe ik inderdaad vaak en veel. Waar ik me vroeger stortte op het schrijven van zelfverzonnen verhalen, is het nu m’n passie om woorden over mensen en hun levens treffend op papier te zetten. Dat ik als 8-jarige niet specifiek ‘schrijfster van afscheidsceremonies’ benoemde, vind ik niet zo gek. 
En juf? Ook dat klopt. Niet van de kleuters, maar vanaf volgend jaar bij Docendo Opleidingen voor de opleiding Ritueel Begeleiden. De opleiding die ik eerder zelf afrondde. Mensen enthousiasmeren voor mijn vak: het is een avontuur waar ik met plezier naar uitkijk. ‘Docent’ is hier misschien een betere benaming. 
Is het toeval dat m’n interesses van vroeger zo matchen met m’n werk van nu? Ik denk het niet. Het past bij me! En dat voelt goed.
Terug naar het vriendenboekje van Hope. Zij schreef ‘kledingontwerpster’ op als toekomstig beroep. Ik ben benieuwd. Maar wat het ook gaat worden, ik hoop dat zij, als ze het over 30 jaar terugleest, net zo hard glimlacht als ik vandaag deed. 