Ze sprankelde, deze heel jonge vrouw. De keren dat ik haar ontmoette voor haar overlijden én in de verhalen van de mensen die rondom haar stonden. Als zij ergens was, dan wist je dat. Je kon niet om haar heen, ze vulde de ruimte. Met haar enthousiasme, vrolijkheid en energie bracht ze leven in de brouwerij. Eigenwijs straalde ze haar licht op de mensen waarmee ze zo graag samen was.
Precies zoals een zilveren, fonkelende spiegelbol dat zo mooi kan doen. 🪩
Ik hing er een op voorin de aula van het crematorium waar haar afscheid plaatsvond. Na de verhalen van haar man, familieleden en vriendinnen, waarin ze schitterde, kwam haar driejarige neefje naar voren. Op de klanken van Coldplay’s A Sky Full of Stars scheen hij met zijn zaklamp voorzichtig op de bol. Er verschenen lichtjes. ✨ Op de wanden, op de vloer, op het plafond. Overal kleine glinsteringetjes. Als een echte superheld had hij de spiegelbol ‘ontstoken’. En toen op het hoogtepunt van de muziek de spots aangingen die de bol in alle pracht verlichtten, werd de aula pas echt gevuld. Lichtjes dansten eigenwijs door de ruimte. Net als zij altijd deed.
Ik vertelde over de spiegelbol. Over hoe hij bestaat uit honderden gebroken stukjes glas. Over hoe iedereen die aanwezig was zich óók gebroken voelde. Het verdriet was zo groot. Maar ook: hoe iedereen nog steeds de sprankeling in zich had van alle mooie herinneringen aan haar. Samen zouden we, hoe verslagen ook, haar schittering kunnen blijven ervaren. Door samen te komen, door over haar te blijven praten, door te blijven lachen en dansen.
Net als de gebroken stukjes glas van de spiegelbol. Als ze samenkomen, hoe beschadigd ze ook zijn, zorgen ze voor een prachtige schittering. We zagen het allemaal gebeuren, daar in het crematorium.
Sprankelend, fonkelend, stralend.
Net zoals zij.
